BUTTERFLY KISS, Michael Winterbottom, UK 1995.
met Amanda Plummer en Saskia Reeves

De regisseur van BUTTERFLY KISS, Michael Winterbottom, maakte
recentelijk de film JUDE, naar een klassiek en tragisch liefdesverhaal
van Thomas Hardy.  De films lijken weinig op elkaar. BUTTERFLY KISS is
een compromisloos portret van een gestoorde meid, Eunice, die een
achterlijk, of misschien alleen slechthorend, meisje, Miriam, meeneemt
uit een van de wegrestaurants en benzinepompen die ze berooft.
Gezamelijk trekken ze door Noord-Engeland. Eunice is op zoek naar haar
(denkbeeldige?) geliefde Judith. Eunice slaat er op los en laat een
spoor van lijken achter, terwijl Miriam steeds wat goeds in de
katatonische Eunice kan ontdekken. BUTTERFLY KISS is een kruising
tussen THELMA AND LOUISE en HENRY, PORTAIT OF A SERIAL KILLER.

De film lijkt op een road-movie met de eindeloze buitenscenes, wegen,
parkeerplaatsen en wegrestaurants, ondersteund door vlotte muziek van
o.a. The Cranberries. Maar zo nu en dan worden we onder het oppervlak
gelaten.  Eunice licht haar T-shirt op en toont ons, en de automobilist
die haar een lift aanbiedt, de piercings en de kettingen die in haar
huid striemen, een zelfkastijding voor het kwaad wat ze heeft gedaan en
nog gaat doen. Later slaat ze de automobilist tijdens een vrijpartij de
hersens in.

Mede doordat Amanda Plummer (die met haar vriendje al een wegrestaurant
beroofte in PULP FICTION) Eunice neerzet zonder een sprankje humor of
reflectie is de atmosfeer drukkend en blijven de harde scenes hangen
tijdens de rest van de film.

De christelijke achtergrond van Miriam, die door haar moeder effectief
is afgeschermd van de buitenwereld, geeft aanleiding tot discussies
over goed en kwaad, en zo sijpelt er een hogere symboliek in de film.
De politie komt niet in beeld als manifestatie van het goede en daarom
kan Eunice zichzelf zien als zowel de profeet van het goede als van het
kwade, tot ze door Miriam, op eigen verzoek, vermoord wordt; een offer
of gerechtigheid.

De meningen zullen verdeeld zijn over deze film. Feministen zullen de
gestoorde zusters in de misdaad afdoen als de zoveelste
anti-vrouwelijke personages in de filmgeschiedenis. Maar Eunice en
Miriam zijn te eigenzinnig, te wars van cliches, om te fungeren als
representanten van het vrouwendom, zoals THELMA EN LOUISE dat wel
waren. Maar de vragen over hoe en waarom zullen zeker blijven hangen.
HENRY, PORTRAIT OF A SERIAL KILLER was een realistisch portret waarbij
de filmische elementen alleen bijdroegen aan het onbehagen. Daarintegen
zitten in BUTTERFLY KISS elementen die duidelijke keuzes van de makers
zijn en alleen in films mogelijk zijn. Alleen geven ze geen richting
aan het verhaal; zij laten ons niet op een bepaalde manier naar de film
kijken, ze zijn er alleen aan toegevoegd voor het effect of voor
onduidelijke diepere redenen.

Diegenen die, naar aanleiding van de titel een brave, zoete film hadden
verwacht, zullen toch even moeten slikken. Voor de rest heb ik geen
conclusie kunnen bereiken, je moet zelf maar gaan kijken.